4 yıldan beri hastası olmasam da aralıksız dinlediğim grup. Bu kadar kısa bir tanım ancak son albümleri "l'enfant sauvage" ile psikolojimi bozduğum gruptur. Gitarı tam ses geri aldırmış, gece gündüz tapping ile aklımı sıyırtmıştır. Şarkılarda verdiği mesajların yanında soundlarındaki "paralize edicilik" zannımca daha öne çıkmaktadır. Özellikle "Terra Incognita" albümünün bonus track i, "the art of dying" parçasının outrosu ve son albümdeki genel hava beni bu kanıya itmiştir. Ayrıca öyle bir bass gitaristleri vardır ki, gitarının tonu ve öyle hayvan işi parçalardaki gümbür gümbür yürüyüşüyle insanı saykoluğa sürükler.
