kendi deneymilerimle baslayayim oradan ana fikre geceriz...
2 haftadir insan surati gormedim. Gordum, daha dogrusu da arkadas surati gormedim diyeyim daha iyi olur. haftada 40 saat calisiyorum, her sabah 6da kalkip spora gidiyorum, 9da is basi, aksam 6da eve donuyorum, bir aksam yemegi yiyip 2 saat dinlenme, basini takip etme, biraz kitap okuma vaktim var. Zaten yalniz yasiyorum, kisaca insanla etkilesim sifir...
Hal bu olunca insan dertlesecek birilerini ariyor. Kafasinin icinde yavas yavas karakterler yaratmaya basliyor. belli bir sure sonra yalniz kalinca, mesela isten eve yururken falan bu karakterlelre dertlesmeye basliyorum. hatta grup toplantlari falan oluyor, kavga mavga cikiyor. Her neyse, yine kontrol bende, en azindan oyle zannediyorum, ama enteresan bir durum...
Yine boyle bir gun, ulan dedim acaba ben deliriyor muyum? Deliler kendi kendine konusur hesabi. boyle bir tartisma meydani olustu kafanin icinde, deliriyor muyum, delirmiyor muyum bunun munazarasi yapildi 5 dk... Dedim kesin kaybettim ben akil saglimi, ulan bunu dusunurken birden "kendi akil sagligindan suphe edenler sagliklidir" muhabbeti geldi aklima.
Oh lan aklim yerindeymis diye rahatladim, ve hep beraber gulmeye basladik. Sonra fark ettimki sokagin ortasinde kendi basima guluyorum. 3. sahsi gozuyle baktim kendime. Tam bir psikopat gibi gozutugumu fark ettim, adam yuruyor, ne kulaklik var ne bir sey durup duruken guluyor. Aha dedim, kesin siyirdik. Komik geldi, bu defa sesli kahkaha atmaya basladim, tam oldu...
Demey calistigim o ki, delirmek guzel bir sey, bol bol kahkaha var...
