oyun konsolları ile gerçek yaşamı birbirine karıştırmış sıfır zekalı yaşam formunun isteğidir.
1999 yılındaki depremde çalıştığım firmanın bir şantiyesi de adapazarında idi.
iletişim kesildiği için oradaki mesai arkadaşlarımızdan haber alamamıştık. aileleri de endişeliydi. bir otomobile doluşup olay yerine gittik. henüz üstünden 48 saat gibi bir süre geçmesine rağmen şehre sinen ölüm kokusunu tarif etmeye kelime halen bulamıyorum. binalar yerle bir olmuştu, ameyane tabirle ölüm sokaklarda kol geziyordu, insanlar çoğu kere çaresizce ya bekliyor ya da sağa sola koşuşuyor yardım için çabalıyordu. bu fani ömrümde savaş nedir bizzat görmediğim için aklıma gelen tek felaket ortamı bu olaydır.
istanbul da yaşıyor olsam bile savaş çıkması halinde tüm marmara bölgesinin ne hale geleceğini, terörün tırmanacağını, yakıt yiyecek hatta içecek su için bile upuzun kuyruklar olacağını, iflasların peşpeşe geleceğini, fırsatçıların her imkan bulduğunda ortalığı yağmayalacağını, şu anda evlerimizde pc başında oturup sözlük ortamında bıkbıkbık yapmakla kıyaslanamayacak zorlukların tüm halkı beklediğini kavrayabilecek kadar standart bir akla sahip olarak savaşalım,tayyip baba emreder biz yaparızcıların ne kadar aciz olduğunu görebiliyorum.
hele bu hükümetin ne kadar örgütsüz, ne kadar hazırlıksız ne kadar baştan savma işler yaptığını gördükçe insanların ne akla hizmet böylesine sorumsuz cümleler kurduğuna akıl sır erdiremiyorum.
allah savaşalım israil de olsa suriye de olsa ruslar da gelse çin ordusu da gelse ağar sikeriz diyenleri nasıl biliyorsa öyle yapsın.
