gerçekten ilginçtir, farklı bir anlatım tarzıyla yunan mitolojisi;
antik yunanlılarda başlangıçta ne tanrı varmış, ne insanlar, ne gökyüzü ne de mevsimler kısacası kocaman bir boşluk ve hiçlik içinde yüzermiş bu adamlar, sonra içlerinden bir yavşak çıkmış ve ortalığa çıkıp olmuyor böyle amk! böyle hiçlik içinde yaşanır mı lan? diye millete ver yansın etmiş. sonra herkes aynı anda aynı şeyi düşünmeye başlayınca o koskoca hiçliğin ortasından yeryüzü meydana gelivermiş. kıvrımlı hatları ve sıcacık kalbiyle harika bir dişiymiş herkes donakalmış bu hiçlikte yaşanmaz amk diyen adam (aynı zamanda bu adamın türk olduğu ve amkyı bulan insanolduğu da doğrulanmış bilgilerdir) tatlı anadolu aksanıyla anaaa gaya(kaya) lan bu diyerek yeryüzünün ilk tanrısının ismini de vermiş, tabi bizimki gaya demiş olabilir ama yunanlılar zamanla bunu gai̇a diye kamuoyuna lanse edip kabul ettirmişler.
neyse efendim gaia doğmuş doğmasına da ağzı hiç kapanmıyormuş, illa bana koca bulun diye tutturmuş bu sefer de, bizim yiğido çıkmış yine meydana bu gaya(gaia) azmış buna bi goca(koca) bulmalı efendiler diye söylenirken gök gürüldemiş bir yağmur başlamış ki bardaktan boşalırcasına(boşalma deyiminin de burdan geldiği söylenir) herkes bu ne iş falan derken bizimki yukarıya doğru bakıp bağırmış ulan urun tohumu noluyo lan yeryüzüne bakıp bakıp napıyon sen amk? ve yukardan bir ses işitilmiş o kız benim olacak gaia durur mu aslanım benim uranosum benim diye ellerini kaldırmasıyla uranosu kavramış. aynı anda gök gürüldeyip rüzgar tüm gücüyle esmeye başlamış, uranos ve gaianın mutluluklarını kutluyorlarmış. eeee onlar erdi muradına biz çıkalım kerevetine.
