hep izlemeyi sevmiştirim ama son zamanlarda tutkuya dönüşmeye başladı. bu sanırım eve geldiğim zaman yeşilçam kuşağına denk gelmem ve akabinde onu izlememden kaynaklanıyor. gerçi genetikte olabilir. evde kimsenin fotoğrafı bile büyük boy değilken babamın yağlı boya türkan şoray tablosu yaptırmış olması tesadüf değil. ondan da geçmiş olabilir diye düşünüyorum.
neden? diye sordum kendi kendime. dünyada o filmler dışında harika binlerce film var.yeşilçam da biliyorum arak filmlerimiz de var bir sürü. orijinal versiyonlarını izlediğim de oldu. ama aynı tat olmuyor.sanırım yeşilçam duygularımızı okşuyor. bir şekilde iyi oluyor sonu. bir nevi büyüklere masal tadında. işler iyi gidiyor. bir adam çıkıyor beş kişiyi birden deviriyor. kötüleri yeniyor çoğu zaman. bir sahnesinde küfür edip diğer sahnesinde vaaay diyebiliyorsunuz. bazen saçma sahneleri görüp inanabiliyorsunuz. yani tamam inanmıyorsunuz ben genelde hatta eğleniyorum da yani öyle olduğunu varsayabiliriz. yeşilçamda her şey mümkün ve mantık da aramıyorsunuz bu yüzden. tabi bir de eski istanbul u size direkt gösteriyor. eski giysiler, konuşmalar.. eskinin birebir tanığı oluyorsunuz. gerçi hala sadece istanbul olduğu için kızıyorum ama işte. neyse.
sanırım bunların hepsi sizi içine çekmeye yetiyor. yani beni yetiyor sizi bilmiyorum. *
