okuduğum lisede bir müdür yardımcısı vardı, aynı zamanda resim öğretmeniydi de. bir kere en başta süper bir otorite kurma yeteneği vardı çünkü bunu tehditle değil sevgiyle yapıyordu. şöyle ki ondan nefret etmeniz mümkün değildi ama onun sözünden çıkmak da imkansız gibiydi. çok bilgili olması, her zaman yardım etmesi, gerektiğinde cebime harçlık koyması, arabasıyla istediğim yere beni bırakması hatta bazen arabasını bile bana vermesi gibi sebeplerden hiç unutmayacağım bir hocadır kendisi. sabahları okula geç kaldığımda bana bile çöp toplatırdı ya da çok da uygun olmayan bir davranış yaptığımda, diğer öğrencilere örnek olsun diye ilk beni haşat ederdi sözleri ve sözel olmayan davranışlarıyla. tüm bunlara rağmen kendisini babam kadar severim, sayarım ve umarım onunla çok sık görüşürüz bundan sonraki yaşamımda da.
yine de şunu da söylemeden edemeyeceğim; her şey iyi hoş da arkadaşlarımın yanında bari kulağımı çekmeseydin baba ya.
not: babamın müdür yardımcılığını yaptığı okulda okumak rahattı tabii ki.
