her zaman biter aşk, lakin sonu geldiğinde bitti denmez.
her aşkın sonunda o geçiş dönemi olur illa ki. ayrılamama mı desem, inanamama mı?
var işte bir his. karşı tarafa son cümleyi kurmak da zor gelebilir bazen, aşkı bitirmekten ziyade, aşık olunan kişiden uzak olacak olmak da.
ama bittiyse, önce bir kavga belki, sonra uzun sessizlikler. bazen telefonla arar, açar fakat konuşmaz eski aşık. bitti demez. bitmedi de demez. bir kaç dakika sessizlik. sonra bir kaç nefes burun çekme sesi. sonra o meşhur soru, ağlıyor musun?
cevap değişmez, ağlamıyorum. peşine sesli ağlamaya başlar tabi...sormasan o kadar ağlamayacaktı, dokundun ağladı.
hala bitti demedi yalnız sevgili. ama farketti o. biliyor bu konuşmanın sonunu, konuşamadığını da biliyor. o yüzden o açıyor lafı. ve veda cümleleri geliyor;
Gittiğimi biliyordun, Bu andan çok daha önce
Bittiğini biliyordun, Ruhunun her zerresinde
Bir sırrı dillendirmekten korkuyordun, Ve ölesiye yalnızlıktan
Son sözü seslendirmekten korkuyordun, Ve ölesiye vedalardan.
