uludağ sözlük mobil

17.

bazen bize kendimizi hatırlatan yada hatırlatması beklenen insanlardır.

sokakta yüzü buruş buruş olmuş, elinde baston yürümekte, görmekte, duymakta zorlanan bir ihtiyar...

bir düşünün;

onunda bir zamanlar bebek olduğunu...

dünyaya meraklı gözlerle bakıp, sağı solu cırmaladığı zamanları...

sevgiye muhtaç olduğunu belli etmek için çıkardığı ağlama seslerini...

onun rahatı ve huzuru için deli divane olan, her türlü fedakarlığa hazır annesini...

uyuduğu zamanlarda ona bakmaya ve koklamaya doyamayan babasını...

güldüğü zaman sanki bütün dünyanın onunla beraber güldüğünü...

annesinin sımsıcak kucağında bulduğu tatlı huzuru...

sonra biraz büyüyüp işe giden babasının ardından ağladığını ve işten döndüğünde sımsıkı onu kucakladığını...

oynamaya ve eğlenmeye doyamadığı çocukluğunu...

enerji ve hareket dolu gençliğini...

düşünün,

karşımızda şimdi aciz gibi telakki ettiğiniz insanın bir zaman ne olduğunu... ve ne olacağımızı...

seyyah muhayyilesi 22.06.2012 14:03

4 ...