Öyle bir zaman geldi ki,
Tükenmek hiç durmayacak zannettik...
Ve hatta (asıl vahim olan),
insanlar hiç doymayacak zannettik.
Garipsemedik, şaşırmadık, gitmedik...
Herkes bize yemediklerini salladı,
Biz kuyruğumuzu salladık;
Düşünmedik.
Biz köprü altında iki kediydik
Ve en son gururumuzu yedik.
II
Zaman öyle kibirli gitti ki,
Hiçliğin durmayı zannederek tüketeceğini
farkettik...
Ve hatta (asıl saçma olan),
insanlar mutlu olmayı öğrenir zannettik.
Umursamadık, yadırgamadık, gülmedik...
Bazıları için dünyamız çok dardı
Bizse gökyüzünde yüzüyorduk hep,
"Miyav" bile demedik.
Biz köprü altında iki kediydik
Ve en son gururumuzu yedik.
