küçük bir şehirde yaşadığımız ve sürekli küçük şehirden bir küçüğüne taşındığımız için bir çok okul değiştirdim, okulumun ilk günü mutlaka annem alevi olduğunuzu kimseye söylemeyin diye tembihlerdi, ben de ne olduğunu anlamakta zorluk çekerdim ta ki altıncı sınıfta din kültürü öğretmenim ''alevi olanlar benim dersime gelmesin onlara ne kadar anlatsak anlamaz'' diyene kadar.
kimse bilmezdi ne arkadaşlarım, ne komşularımız, ne ev sahibimiz, böyle büyüdük, ben kendimin özümün benliğimin farkında olduğumdan itibaren saklamayı reddettim hiç bir zaman da saklamam, insanın ne olduğundan utanması yerine küçücük beyniyle ayrım yoluna giden kurtlu zihniyetler utansın.
