Herkesin gözlerinde bir parıltı. Az sonra bir şeyler yapacak olmanın verdiği bir heyecan. Tıklım tıkış bir otobüs. Bakırköy'den çağlayan'a, aydınlığa doğru ilerliyoruz.
Sahi bu ülke için bir şeyler yapmayalı ne kadar olmuştu?
Laikliği korumak için demokrasiden vazgeçmemeliyiz, şeriatı istemediğim kadar darbeyi de istemiyorum. Hükümetin istifa etmesi gerektiğini düşünmüyorum. Tüm bunları kendime hatırlatarak vardım çağlayan'a. Allahım o ne kalabalık, o nasıl bir tek vücut olmak. Tüylerim diken diken.
Orda ağlamamak için daha önce hiç ağlamamış olmak lazım.
Bulutsuzluk özlemi ezan okunurken yarıda kesiyor müziği. Neden mi. Din kimsenin tekelinde değil çünkü. Oradaki bireylerin çoğunun ortak noktalarından biri, Müslümanlık. Ama inanç, bireyseldir. Bunu biliyor, bunu yaşıyor herkes. kimse inancını pazarlamıyor.
Buyur burdan yak, tayyip.
1000 dirilmiş kıtalardık orda. Darbe de şeriat da istemiyoruz diye haykırdık.180.000 kişi diyeceklerini bildiğimiz için sayın bizi dedik, sayın ulan.
"Tayyip baksana
Kaç kişiyiz saysana"
Hükümet istifa söylemlerine katılmadım zaten çok da tekrarlanmadı. Çünkü biz karşı bir kalabalık olarak bunu isteyebiliriz ama şu an bu bir gereksinim değil ülke için. Biz demokrasiye inanıyoruz. Ve onların da bir kitleleri var onları tek parti olarak devletin başına getiren.
Her şey daha aydınlık bir Türkiye için kısacası. Gün gelecek kimse sömürtmeyecek dini duygularını. Allah'la kul arasına partiler giremeyecek.
O yüzden ben bu ülkenin sahipsiz olmadığını anlatmak için ordaydım, laiklik üzerinde ayar bile yapamazsın tayyip bey demek için. Seni ve yandaşlarını sevmediğim için ordaydım.
Kendi kendime bindiğim iETT otobüsüyle geldiğim mitingten, senin gibileri; bu ülkenin, aydınlığın püskürteceğini, bir irin gibi dışarı atacağını anlayarak, umut ederek döndüm.
