Emile Durkheim tarafından modern bireyin topluma adapte olamamasıyla gerceklesen catışma hali olarak adlandırılmış durum. Durkheim'a gore bağların zayıflamasıyla birlikte toplumun bireyin arzu ve ilgileri üzerindeki kontrolcü etkisi azaldığında, bireyler kendi araçlarına yönelmektedirler.
insanların bu ikili doğasından dolayı ahlaki kılavuzlugun cöküsüyle birlikte yoldan sapma, toplumsal huzursuzluk, mutsuzluk ve baskı artmaktadır.
"The more one has, the more one wants, since satisfactions received only stimulate instead of filling needs" (Durkheim, 1951, p. 248).
diger bir deyişle, ne kadar cok sahip olursak o kadar cok isteriz. bunun nedeni de, bundan alınan tatmin ihtiyacları gidermek yerine daha fazla ihtiyaca sebep olmaktadır.
Durkheim'a göre anomienin iki büyük sebebi vardır: iş bölümü ve hızlı toplumsal değişme. Elbette ki bu ikisi de modernite ile alakalı koşullardır. giderek artan iş bölümü, kişinin kendini daha geniş toplulukla özdeşleştirmesini azaltırken dolayısıyla insan davranışı üzerindeki sınırları azaltır. bu şartlar toplumsal entegre olamama (bkz: social disintegration), yüksek oranda egosentrik davranış, normlara aykırı davranış ve otoriteye duyulan güvensizliğe yol açmaktadır.
