sevgil olmak zaten salaklıktı.. ben de milyonlar gibi biriyle el ele tutuşacak ve hatta bunun olması için ağlayacak değildim öyle değil mi ?!
bi kız kim olduğundan bağımsız bi erkeğe yavşadığı an gözümde sıfırlanıyodu.. filmlerde en sevdiim sahneler hep kadının adamı peşinden koşturduğu sahnelerdi..
hastası ölene doktor demezdim.. ki en büyük hatam da budur herhalde.. daha 1. sınıfta önümdeki kadavraya bakarken , aklımdan bunu kimbilir kim kurtaramadı diye düşündüğümü hatırlıyorum..
türkiye boktan bi ülkeydi.. ve hatta iran irak suriye mısır ve adını o zamanlar telaffuza bile gerek duymadığım bi çok ülke gereksizdi..
salak insanlara tahammülüm yoktu.. sorun da şuydu ki , bence kendim ve ailem hariç herkes salaktı..
herşey bu kadar kötüydü ama dıştan süper olduğum sanrısı hiç yok olmasın diye insanlarla sevecen ve onların anlayacağı dilden de konuşabiliyodum.. hep akıl veren modundaydım.. ben yani 18 yaşında bilirkişi olmuştum.. halka karışıyorum yani ! o monşer..
