bir şeyin kıymetini kaybedince anlarız ya hani. şahsımca maneviyat da öyledir. öyle olmalıdır. manevi bir duygu alamıyorsa artık insan, hayatından son derece sıkıldıysa maneviyattan uzak işler yapması onun yararına bile olabilir bazı durumlarda. bu kadar çok maneviyatsızlık ve rahatsızlık içinde huzurun kıymetini anlar insan. nöylece maneviyatı daha bi yükselir kanımca.
örneğin bir adama namaz kılmak artık zor gelmeye başlamış ise yani şeytandır vesvesedir bu olur doğaldır gayet, o adamın namazın huzurunu anlaması için bir süre gece geç saatlerde yatması, barlarda içki içmesi, sürekli cünup halde gezmesi falan gerekli midir? bence gereklidir. kendimden biliyorum. insan huzursuz olduğu zaman, huzur için yapılan manevi şeylerin kıymetini daha iyi anlıyor. bir süre sonra pişman oluyorsunuz yaptıklarınızdan.
tabi bunu yine de bir bilene sormak lazım. gerçekten insan maneviyattan sıkılır mı veya nasıl ulaşılır manevi doyum noktasına..nedir maneviyatsızlığın gerekliliği?
