beni her hafta çocukluk günlerime götüren kulüp. mahalledeki tek beşiktaşlı olduğum, sınıfta 'beşiktaşlılar el kaldırsın' sorusuna iki-üç elin cevap verdiği günler. cimbomlularla fenerlilerin maçlarında-kavgalarında hep kenarda kaldığım ve bu yüzden takımımın büyüklüğüne daha çok inandığım; kah atom karınca olup ayağımın içiyle muz ortalar kesmeye çalıştığım, kah sarı saçlarıma da güvenerek sarı fırtına metin gibi sağ çizgiden koştuğum, feyyaz gibi 7 numaralı formayı giymek istediğim günler.
akşamüzeri radyodan dinleyip de ağladığım sakarayaspor yenilgisi, 'bursayla bir daha oynamayalım baba' sitemlerim, yaşıma bakmadan sekseninci dakikada oyuna girip iki gol atarak takımı kurtarma hayallerim gelir gözümün önüne. ve yine, ayıptır söylemesi, yaşıma bakmadan, sekseninci dakikada oyuna girmeyi hayal ederim. çünkü, o günlerden kalan alışkanlıkla bilirim ki, en güzel galibiyetler 80. dakikadan sonra atılan gollerle gelen galibiyetlerdir...
