çocuklugumuzun utopyasıydı.
plastik top çocuguyduk 10 yasına kadar. futbol topu asardı bizi, mahalle araları oldugu için sahalarımız, korkardı velilerimiz almaya o topu.
-olm asagı mahalleden ahmet futbol topu almıs
-yalan atma
-gordum la mikasa hem de
-nasıl bırsey la
.
.
diye giderdi heveslerimiz.
futbol topuna sahip olmak ise, başlı başına bir primdi arkadaşlar arasında.
futbol topun varsa, sınıfın en çalışkanı da en güçlüsü de senin emrine amadedir.
-oynatmam bak seni
-tamam ya şaka yaptım sen de bana vur ödeşelim
plastık topa zor vuran ince bilekli bacaklarımız, futbol topuna vuramazdı tabii ki, ama düşünmezdik biz onu, sertliği stabil kabul ederdık, plastık neyse futbol topu da oydu.
bazı seyler çocukken daha güzeldi daha değerliydi.
şimdi sikimizde mi plastik toplar.
futbol topu için kaçımız geceleri hayal kuruyoruz
futbol topuna sahip olmak kaçımızın oncelıklı ıstegı.
