seksenlerde ve doksanların ilk yarısında çocukluğunu yaşamış olan grubun genelde sahip olduğu baba profilidir. bu babalar sevgilerini nasıl belli edeceklerini bilmezler. evde sadece otururlar, soru sorarsın cevap vermezler, kafalarında bir şeyler kurarlar. sonra pat diye onu hayata geçirirler. bir kez "kızım, oğlum gel öpeyim" dememişlerdir. bizim evdeki versiyonu öss tercihleri döneminde kendisine uzattığım tercih listesine 10 saniye bakıp bana geri vermişti. üzerine istanbul'u kazanınca da "sen istanbul'u yazmış mıydın?" diye sormuştu. ama yine de gözlerinin içi gülüyordu, sonuçta kazanmıştır çocuğu üniversiteyi. üzerine işe girince, ilginç bir şekilde tanıdıklarının halini hatrını sorası gelmiştir bu bahsi geçen babanın. konuşma sırasında "bizim çocuk da işte şuraya atandı" diye gururunu paylaşmıştır. babadır yine de sevilir sayılır her ne kadar kendisi bu duygularını belli etmese de...
