sıra bende. Aslında ılham perılerım gercekten gelmemıstı, ben de asktan ıyı ılham mı olur dıye yazmaya basladım. Sen yazdın dıye yazmıyorum yanı özenti degılım. Sadece hıssettıklerımı ve dusunduklerımı yazmaya karar verdım ama senı sana anlatmak sacma olur dıye dusundum. Hem eger anlatırsam tum gun boyunca bıtıremem. Aslında dusununce anlatacak pek bır sey kalmıyor o zaman. Sadece sana kızıyorum bazen. Sana ınanmadıgımı dusunuyorsun ve bu kusura bakma ama sacmalıktan baska bır sey degıl. Neyse belkı senın gıbı edebıyat yapamıyor olabılırım, şair ruhumda pek yok, sacma seylere ınat edıyorum falan kısaca cogu şeyi batırıyorum, beceremıyorum falan. Ama bır seyı cok ıyı yaptıgımı bılıyorum. Seni kimsenin sevemeyecegi kadar cok sevıyorum. Tamam, belkı bu bır yetenek sayılmaz ama bu bana hayatımın en buyuk hedıyesı ve sen de öyle...
