Seni tanıdığım günü hatırlıyorum, daha doğrusu karşılaştığımız günü. Birbirimizden habersiz geçen ve eksikliğini hissetmediğimiz bir seneyi. Sonra asıl tanışmamızı hatırlıyorum, konuşmaya başlamamızı, buluşmamızı, birbirimizi tanımaya başlamamızı. Bazen geç kaldık diyorum hoş bazen de çok erken oldu bu diyorum, gelecekte tanısaydım diyorum. Mecburiyetler yüzünden önümüzdeki iki yıl ayrı kalacak olmamızı düşünüyorum. Sen mutsuzluğumun, terk edilmenin bende tavan yaptığı zamanların üstüne geldin iyi ki geldin, hoşgeldin. Hoşlanmak, sevmek ayrı bir yerde değer verip, güvenmek ayrı bir yerde sana dair. Bir insan böylesine hayalimdeki gibi olabilir mi allasen? Çok klasik olacak belki ama rüyada mıyım diye düşünmüyor değilim. Böylesine sahiplendiğim, endişe ettiğim biri daha olmamıştı. Moralim bozuk olduğunda saat umrunda olmadan gelip mutlu etmeye çalışmanı seviyorum, kavga edince çoğu zaman ordan burdan girip haklı çıkmanı anlayamasam da dayanamayıp git dediğimde gitmeyeceğini, blöf yaptığımdan adın gibi emin olduğun için seni seviyorum. Her şeyi bilmeni, bana öğretmeni, yemekleri hep senin yapmanı, 2 sigara yakıp birini bana vermeni,seninle kahkahalar atmayı, oturup erkek aklından tutta kötü alışkanlıklardan bilimsel teorilere kadar tartışmayı, gülerken yüzündeki tatlı mimikleri, burnun üstündeki beni, ekstra korumacı tavırlarını, (e birazda) tartışmalarımızın asıl sebebi kıskançlığını seviyorum. Hayal kurmak beni korkutuyor, seni de öyle biliyorum ama seninle hayal kurmayı da seviyorum. Hiç gitmeyeceğinden emin olabilmeyi dilerdim, yine de bilirsin biz kızlar başta bir şeyden pişman olmazsak zaman geçtikçe asla pişman olmayız işte bende hayatımda böyle yer etmenden hiç pişmanlık duymuyorum. Gelecekte başkalarıyla olmana asla kızamam değer verdiğim kadar hayatına da saygılıyım, sana ait çünkü. Ama istediğin her an yanında olacağımı da bilmelisin. Doğrusunu bilmek istersen eğer, düşüncem hiç gitmemenden yana tabi. Ben hep seninleyim işte..
