Dil bir milleti bir arada tutan en büyük bağdır. insanlar her şeyden önce dil birliği sayesinde bir arada yaşarlar. Toplum içinde farklı etnik kökenler, farklı dilleri konuşan aileler muhakkak ki olacaktır; fakat bunlar genel tablo içindeki mozaiklerdir. insanlar bu dilleri aile içinde konuşmaya devam edebilir; ancak resmî ortama girildiği an tek dilin bize sağladığı eşsiz birliktelikten faydalanılmalıdır.
Ailesi başka dile konuşan çoğu öğrenci, ülkesiyle bağını sadece Türkçeyle sağlamaktadır. Eğer onu da elinden alırsanız, ülkesinden kopuk, millet duygusundan bîhaber bir neslin önünü açmış olacaksınız.
Her şeyden önce bu isteklerin sonu olmaz. Önce üniversitelerde kürt dili bölümü açıldı, -mezun olunca ne yapacağız?- dendi ve onlara şimdi de öğretmenlik yolu açıldı. Sonra onların daha ilköğretim ikinci kademede yetiştireceği öğrenciler olacak. Bu öğrenciler ileride ayrı bir topluluk gibi kümelenmeye başlayacak. Şu anda bu adımı yetersiz bulup, anaokulunda bile kürtçe eğitim isteyen, hatta bırakın seçmeli olmasını anadilde eğitim isteyen siyasi iradeden bahsetmiyorum bile.
Kısacası ülke içinde bir arada yaşayan toplumların dilleriyle oynamak, onları siyasî malzeme yapmak, ateşle oynamaktır. Bu ingilizce, Fransızca gibi evrensel dilleri öğretmeye benzemez. Manevi parçalanmanın fitilini ateşler.
