bogucu ve sıkılgan cuma akşamlarının en büyük eglencesi sinemaya gitmekti. yurttan cıkıp bir an evvel kapağı egs park'a atmak, d&r'da kitaplara göz atarken filmi beklemek... programlanmış bir saat gibi işlerdi tıkır tıkır, güncel kitaplara ait kısa okumalar birbirini takip ederken bir kitap dikkatimi çekti.
jean reno ve vincent cassel'ın birlikta çekilmiş ve kırmızıya boyanmış bir resmi vardı kapağında. bir sinemaseverin tercih edeceği türden bir davet gibiydi. yavaşça elime alıp sayfaları cevirmem ve kitap sonu röportajları aklımda yer etmeyi bildi.
ancak o an kitabı alamadım.
nedense her cuma gözüm hep o kitaba takılıyor ama bir türlü -sanki bir kıza çıkma teklif edemeyen cesaretsiz çocuk misali- bir ürkeklik yaşıyordum.
nerden bilebilirdim ki beni bu kadar saracak bir dünyanın kapısı oldugunu.
bir kış günü nihayet kitabı satın aldım. nasıl aldım hatırlamıyorum.
tek hatırladıgım 8sa içersinde o kitabı bitirdiğim.
