bir şeyleri gerçekleştirmek kolaylaştıkça kalitesi - özellikle de sanatsal içerikten bahsediyorsak - gözle görülür bir biçimde düşer. mesela örnek verecek olursak 80li yıllarda taş plak kayıtlarını doya doya dinlediğim gruplar varken şimdi 3 dakikalık şarkısına katlanamadığım onca insan var. justin bieber diye biri var bu dünyada, milyonlarca satıp dinlenen. o ne şimdi? küçük ibo sevdasından ne farkı var şimdi bunun? mdi evde kendi imkanlarınla kurduğun bir sistemle bile albüm yapmak bile mümkün , yani uzun lafın kısası, imkanların azlığı sanatsal olarak en iyi olanı çıkarttı ortaya. şimdi imkanlarımız çok olduğundan seçicilik azaldı, en boktan şeyi bile kulağımıza sokuyorlar. bana ne lan demet akalından? "kutla kutla kutla" yılda 5 kez evlenen ben miyim bi git sen kutla ya da "gideceğin tek yer havaalanı, bana lazım yeni yaşam alanı" biri beri gelsin de şu sözleri bi açıklasın bana. son dönemde yabancı müzik dışındakileri umursamaz oldum. bu ne şimdi herkes cacık gibi şarkılar yapıyor. nerede eskiler?
murat kekilli'nin keşke o akşam ölmeseydi de bunları dövseydi
