yanında bir sürü insan var. elini uzatsan dokunabileceğin, istediğinde omzunda ağlayabileceğin, istediğin gibi gezeceğin, her an görebileceğin insanlar... ama bir de o var. uzakta, hatta çok uzakta. ama o başka biliyorsun. kalbinden geçeni anlayan, içine, gönlüne dokunan, seni sevdiğini hissettiren, uzakta olsa bile tek lafıyla kalbini fetheden biri. ondan uzak durmaya çalışmışsın. hatta çok uğraşmışsın. konuşmamışsın aylarca, yıllarca. ama değişen bir şey olmamış. kalbinde hala o, başkasına teslim olmamış yüreğin bir türlü. onu istemiş sadece, onun için atmış. her derdinde onu aramış yanında, sevincini ona anlatmak istemiş. sesini duyunca kuş gibi çırpınmış yerinde. aynıymış seninle. yaşadıkları acılar, sıkıntılar, çektiği zorluklar... düşünceleri aynıymış, istesen belki hayal etsen bulamazmışsın onu, tutturamazmışsın bu kadar iyi. şimdi soruyorum: uzaktaki sevgili mi, yanındaki herhangi biri mi? uzakta diye vazgeçmek gerekir mi? kavuşmayı beklemeye değer değil mi?
