öyküyü okurken hiç sıkılmadım. bence bir öykünün size öncelikle vermesi gereken bu. sıkıcı bir dil kullanmamak. yazar bunu başarı ile yapmış. diyaloglar çok gerçekçi, hiçbir şekilde 'hayır laura bunu yapamazsın' havası yoktu. daha sonrasında ise pelin'in tasviri güzel yapılmıştı. karakterin yalnızlığı ile mutlu olduğunu fark etmesi de bana kendimi hatırlattı. bir zamanlar için öyle bir ruh hali içerisindeydim. sonunda ise kafasında ki soruları bir kenara bırakarak 'evet, en azından şundan emindi; bira güzeldi.' demesine bayıldım. işte hepimiz en karmaşık anımızda bunu yapabilsek keşke. diğer sayılarda da takipteyim. iyi söyküler.
