bu gece gördüm aldatılmak fiilini, bu gece yaşadım.
Ara vermiştik dün, yani o vermişti arayı 400km yol tepip geldim yanına, gene mesaideydi o. kırgındı dünden ötürü, hem de ara vermişti ilişkimize.
Aslında son 2 aydır verilmişti bu ara, ben merak ediyorum dedikçe beni bunaltıyorsun cevabını alıyordum...
Şüphe çok perişan birşey sözlük, kanser gibi, tedavisi de yok... içine düştü mü o şüphe gideceksin peşinden, temizlenene kadar aklından çıkarmayacaksın o soru işaretlerini. Bir insanı ilk nasıl tanıdıysan öyledir değiştirmeye çalışırsın, kendine yakışan sevebileceğin kadın-erkek yaparsın buna inanırsın, halbuki ilk tanıdığındır o, değişmez, değişemez ki?!!
bu akşam geldim istanbula...
evime gitmeden kalbini kırdığım sevgilimin yanına gittim, işyerine gittim... aradım açmadı... beklemiyordum da açmasını... ama o bekleyiş esnasında atan yüreğim birdaha böyle atmayacak sanırım.
-Noolur allahım saçma birşeyle karşılaşmayayım derken bi tarafın,
-saçmalama oğlum manyak mısın? sen sevgilinden bahsediyorsun!! diyordu diğer tarafın...
saat 10 idi, evini aradım, kardeşi çıktı, dedim bizimki açmıyor telimi nerde bilionmu? beni şehir dışında sanıyor tabi hepsi,
- ablam mesaiye kalacağını söyledi annemi arayıp dedi, işyerinde yani dedim? evet idi cevabı.
o an vücudumdaki ateş birden patladı, gittim çaldım zili...
bundan sonrası gördüklerim, yaşadıklarımı yazmak istesem buraya sığmaz... sığdıramam..
- üzerini toparlamaya çalışırken o odadan çıkışı, bi an gözlerini görmen... o suratı o ifadeyi o şaşkınlık, perişanlık, acizlik, çaresizlik... allah kimseye göstermesin bu sahneyi. ömrümün sonuna kadar gitmeyecek gözümden bu kare...
-bendeki semptomlar, o an elim ayağım boşaldı, hiçbirşey yapamadım... gözlerim görmedi, zaman durdu sanki... ayaklarım karıncalandı, deli gibi terledim 3 saniyede... dilim kurudu, konuşamadım... gözlerim doldu bakamadım... sanki göğüs kafesini yakarak yarmışlar ve tüm kaburgalarını teker teker kırıyorlardı...
yutkundum, açıkla dedim...
ne işin var senin burda?! dedi...
çıktım gittim, arkama bakmadım... bu gece üzgünüm ama ileriki gecelerimi kurtardım...
güven bir kere kaybedilince geri gelmiyor, hala arıyor, bana bunu da mı yakıştırdın?!! diyebiliyor...
yazık, sana yüklediğim hayellere, verdiğim sevgiye, babamın ablamı sevmesiyle seni sevmeme, prensesim dememe yazık...
edit: bu gece üzgünüm ama ileriki gecelerimi kurtardım... demişim ya, sadece bir dilek imiş o, gerçekleşmesini çok istediğim bir arzu...
yıllar sonra gelen edit: zaman diye birşey var, gerçekten ilaç. insan herşeye alışıyor, unutmak farklı ama. güven konusu mu? o hala aynı bu anı yaşadığımdan beri hiçbir kadına güvenemiyorum.
büdüt: tam 4 sene öncesi yazdığım bu yazıyı okuyorum şu anda. o anı hiç unutmadım evet. hani askerlik bittikten yıllar sonra bile rüyanda tekrar askere aldıklarını görürsün ya silinmez işte o iz hayatından, bu da öyle bir iz. sadece farkı rüyamda görmüyorum aldatıldığım o sahneyi, allah da bir daha göstermedi şükür, tek etkisi bana güven konusu... seneler önce buraya yazdığım gibi, güven bir kere sendeledi mi toparlanmıyor.
