ankara kizilayda mithatpasa caddesi uzerinde bi ara sevgi cafe isimli bir mekan vardi. hala var mi bilmiyorum.
bir gun es kaza biseyler atistirmak icin buraya girmistim. cafede klima olup olmadigini sordum, alt kata yonlendirdiler. ben de cafenin alt katina indim. bir de ne goreyim? bazi ciftler acik acik, kimseden utanip cekinmeden opusup hatta sevisiyorlar. neyse bir kosede oturdum yiyecek siparisimi verdim. yiyecekler gelmeden, 20 yaslarinda bir kiz gelip, sanki 40 yillik arkadasimmis gibi karsima oturdu. derken bir hisimla gulen bir yuzle tanisabilir miyiz diye elini uzatti. ben de garip bi ses tonuyla merhaba diyebildim o saskinlikla. 10-15 dakika kadar sohbet muhabbet ettik. tabii ben pek capkin olmadigim icin ne konusacagimi falan bilmiyordum. anlamam yani o islerden pek. sonra benimle cikar misin dedi. ben de kibarca kiz arkadasim oldugunu soyledim. -ki gercekten vardi ve cok seviyordum. 2-3 dakika hic konusmadik, sonra peki tanistigima memnun oldum dedi kalkti gitti.
yani sozlukteki erkekler, ihtiyac halinde sevgi cafe'ye ugrasinlar derim.
