ah!
sana ne çok yazdım. ne çok döktüm içimi. sevdiğimi, öldüğümü, kıvrandığımı, hırçınlığımı, aşkımı, hüznümü, sevincimi, burukluğumu yazdım sana. sonra dönüp baktığımda her yazdığıma, yazmadıklarım, anlatmaya muktedir kelimeleri bulamadığımdan anlatamadıklarım.
ah! kalbimin iyi alışkanlığı,
ah! burnumun direğindeki sızı,
özledim. bilirsin özlemek yakıcıdır. ben özlemle yandıkça, burnumda tüten sensin. ve zeki müren, sanki şimdi tam sırasıymış gibi kalbime bir bıçak sapladı:
"bitmiyor ayrılık, dinmiyor gönlümün hicraaaannn, hicran, hiiicran yarası..."
