insanın güvendiği dağlara yağıyormuş asıl kar. ve bu karları küremek için gücü asla bulamıyormuş kendisinde. babanın oğluna bile güvenmeyeceksin lafı çok doğruymuş. kime güvenilir bu hayatta ki diye sorardık ya birbirimize. sana bile güvenemezmişim ben aslında.
ben de çok hata yaptım o yüzden hata yapınca birileri anlayabiliyorum. ama anlamak çözmeye yetmiyor bazen. üstüne bir de hem suçlu hem güçlü durumu. o en zoru sanırım. bu yüzden her sabah kalktığımda bana söylediğin bir cümleyi düşünüyorum. elime aldığım telefonu direk kenara bırakıyorum o cümleyi anımsayınca.
en acısı ise senin beni onca zamana rağmen aramamış olma sebebin. yaptığın hata öyle bir hataydı ki beni gördüğün her an sana bu hatanı anımsatacaktı. yaptığın hatayla mutlu olabilmenin tek yolu benden vazgeçmekti.
ve onca zaman önce yüzüne karşı laf söyleyemedim. sustum bize olan saygımdan. ama gerçekleri gördüm ya artık arkandan haykırıyorum. seni çok özledim ama asla affedemeyeceğim. asıl hatanı değil ama hatan için benden vazgeçmeni asla affedemeyeceğim.
