tüm vedaların üst üste geldiği ve artık gitmek için ayların kaldığı bir anda, bulunduğun yere bağlanmana neden olacak hiç birşey kalmadıysa ve daha da beteri kalmak canını her zamankinden daha çok yakmaya başladıysa, her gün bir öncekinin aynısıysa yada daha beteriyse ve bıkmışsan bu sessizlikten yada bu gürültüden, bıkmışsan her gün balkona çıkıp aynı manzarayı görmekten, her gün aynı saatte kalkıp aynı şeyleri yapmaktan yaşamaktan, aynı insanların çok büyük sandıkları sıkıntılarını tekrar tekrar dinlemekten ve dinlerken kendi dertlerini düşünüp onlardan ölesiye nefret etmekten ki muhtemelen dost dediklerinden nefret ettiğin için bir kaç saniye sonra vicdanın sızlamaya başladıysa, boğulma hissiyle nefessiz kalana kadar koşmak hissinin keşistiği noktada gidecek hiç bir yerinin olmadığını farketmişsen yada şehrin sana dar geliyorsa artık, gökyüzüne bakıpta kim bilir şuanda ne yapıyordur dediğin hiç kimse kalmadıysa, kaldıysa bile kalmamak zorundaysa ve daha milyonlarca cümle yazmak geçerken aklından sözlüktende sıkıldığını hissediyorsan ve tuşlara basmak bile yoruyorsa,
işte tamda hayattan bıktığın anlardan birinin ortasındasındır.
