ne kadar üzücü bir şeydir... Sen eğlencene bakarken, çok güzel bir ortam varken, mutluyken birden o çıkar karşına; hem de tek başına değil, başka biriyle el ele, gözlerinin içine baka baka... inanmak istemezsin ilk önce. bu o olamaz dersin, böyle olması için yalvarırsın tanrıya. Çünkü onu görmekten çok korkarsın, içinin parçalanacağını bilirsin. O olduğunu bilirsin ne kadar inkar etsen de. o kıvırcık saçlar, ışıl ışıl bakan ela gözler yakıp geçer yüreğini.. O an bir şey düğümlenir boğazında yutkunmak istersin yapamazsın, nefes almak zor gelir. Bağırıp içindekini atmaya çalışırsın bunu da başaramazsın. tek yapabildiğin şey ağlamaktır; hem de sessizce... Çok garip gelir bu duygu insana. Eskiden omzunda ağladığın insan yüzünden ondan uzakta, sessizce göz yaşı dökersin. Her damla gözyaşı anılar denizini daha da arttırır, pişmanlıktan eriyip bitersin. Acını dindirmeye çalışır, onun göreceği korkusuyla göz yaşlarını silersin. Tekrar dönmeye çalışırsın o ortama ama ne fayda. Akıl ve ruh bedenden uçup gitmiştir...
