en son yaptığımız 8. sınıflar çanakkale gezisinde, bakın dedeleriniz burada yatıyor, bu ırmak var ya bir zamanlar durmadan kızıl akıyor, cephe arkasında binlerce insan acı çekerek ölüyor demeye çalıştım çocuklara.
conk bayırı, 57. alay , abide.... tek tek gezdik öğrencilerle.
ama bir öğrenci dikkatimi çekti o kadar gezme içerisinde. mete.
ben çanakkale ruhunu anlatırken, o yazmaya çalışıyordu yanındaki kıza yeni ergen hali ile.
ben şehit derken, deden derken, o götürmeye çalışıyordu yandaki kızı tenha sandığı kutulara.
ben tarihe, ataya saygı derken, o yırtıyordu ar damarını taban yapmış ahlakı ile.
özür diliyorum senden çanakkalede benim için savaşan dedem. sana, seni saygı ile anabilecek, yanında seni görmese bile varmışsın gibi hareket edebilecek bir mete yetiştiremediğim için.
özür diliyorum senden mete. sana dedenin insanlığını bir öğretmen olmaktan çıkıp ata olarak anlatamadığım için.
