garip ve bir o kadar da psikolojik hastalıktır, tıpkı sıradan insanlar gibi oturamamak gibi...
bir mekana gittiğinizde, herkesin klasik sandalye oturuşunu hiçe sayıp, daha az önce seviştiği adamla yaptığı şeye pişman olan kız edasıyla bacakları karna çekip oturmak misali... ne diyorum lan ben? tanımıma sokayım arkadaş...
ayak tırnaklarını koparmak artık psikolojik sapmada aşmış olmanın en büyük kanıtlarından biridir, özelikle de derinden dipten koparan biriiseniz bitmişsinizdir belirteyim. şimdi bu mesut yar kılıklı neden habire bik bik saçmalıyor diyebilirsiniz... deyin...
bu hastalığın pençesinden kurtulamıyorum. ayak tırnaklarım yenmiş el tırnaklarından daha vahim ve bunun olmasının yegane sebebi iç dünyadır, dünyamdır. yaşadığım her ne bok var ise - ki kendileri emekli maaşı olsa çekilmeyecek derecede burun kıvrılasıdırlar- sebep olmuştur bu vakaya.
vakanın vuku bulması çok kolay ama sancılı. bir sandalyeye tünekmişçesine, ve siz de kuşmuşçasınızca, kuşmuşunca, kuşamuşuz da ağlayanımız yokmuşçasına, pffff ne bileyim kuş edasıyla tünüyorsunuz ve başlıyorsunuz dşünmeye. o eller ki sanatkar elidir, bıraksanız mozartın bilmem kaçıncı senfonisini tahtada tırnaklarıyla çalar _ jeux d'enfants çalıntısı arak ama eksik cümle_ varlıklarını ve yeteneklerini reddedermişçesine tırnak yolmaya başlarlar... derine derine daha derine diye bağıran orgazm aşığı kadınlar gibi bağırır ruhunuz, daha derinden kopar, kanasın kanasın bırakın yaram kanasın by sibel can...
nası olsa koydum tanımı şimdi sıçabilirim edasıyla, kafanızda düşünceler, ayak parmaklarınızdan süzülen ılık kanın şefkatine sığınırsınız. sakın aldanmayın. yalan o şefkat...
ben de bu entryineden yazdımsa sahi...
nasıl olsa okunmaz. okunsa da anlaşılmaz.
istanbul'un gerçek fatihi benim...ben... kenan komutan...
sevgiler.
