islamın her fırsatta, her yerde çalışmayı, mülkiyeti ve zenginliği övmesi ile ilgilidir. Tarım toplumunun da en belirgin özelliği budur. Mal mülk sahibi olup doğal yaşam alanını genişletirsin... Genişletemezsen halihazırda genişletmiş bir eril kuvvetin sağ kolu olursun; o da olmazsa sağ kolunun sağ kolu olursun...
"Çalış!" E tamam; peki kimin için çalışayım? Ağa için, patron için... Öyle olmak zorunda en azından. Yoksa çalışmak bu kadar çok övülmezdi. Kişi kendisi için veya en azından kendi sınıfından (işçi sınıfından) insanlar için çalışacak olsa öyle aman aman çalışmaya ihtiyaç duymayacaktır. Temel ihtiyaçları gidermek öyle çok zor olmasa gerek. Bu kadar çok çalışmanın altında bir kral, bir padişah, bir ağa veya bunlara benzer bir şey olmalı. Neden? Çünkü sağ kolsun sen. Sağ kolun sağ kolunun sağ kolunun sağ kolusun ya da... O yüzden iyi çalış, çok çalış ki en üsttekinin rahatı kaçmasın. Onun rahatı kaçarsa çıkar çatışması doğrudan yaşam çatışmasına döner ve kas gücünün ön planda olduğu ilk döneme geri sararız.
Peki ne fark eder?
Hiç.
Bir grup diğer gruba nazaran daha baskın olmayı sürdürür.
Peki şimdi ne oluyor?
Aynı şey...
Fark?
Daha politik, daha cici, daha sakiniz.
Hmm.
Yani yaşama yöntemi bakımından ilk halklarla eşit seviyede ilkeliz.
Hani din bize inkişafı, ilerlemeyi, doğanın vahşi kanunlarını yenmeyi vaat ediyordu?
Etmiyormuş o zaman. Doğanın kanunlarını politik tabanda, başka "tarzlara" uyarlamak ilerlemek değildir, insanlık da değildir. Şu ahlaki bir vurgu olarak öne sürdüğümüz "insanlık" ve "ilerleme" bu kişiler-arası ve -doğal olarak- gruplar-arası çatışmanın yok edilmesiyle gerçekleşecektir. Yaban hayata, bu mücadele bakımından aykırı olamadıkça ahlaktan, eşitlikten ve insani değerlerden söz etmenin bir alemi yok...
Bu da olmayacak gibi duruyor...
O yüzden mına koyim ideolojinin, dinin, kuramın, insani değerlerin ve vicdanın... size bi' şey olmasın.
(Kötü bitirdim lan)
