Karışıklığın hayatımızı diri tutacağını, bizi sürüden ayıracağını düşünüyorduk . Bizim gibileri kokusundan tanıyorduk. Samimiyetimiz sonsuzdu. Hiç çalışmayacakmış gibi, hiç bankaya gitmeyecekmiş gibi, ayın kaçı olduğunu hiç merak etmeyecekmiş gibi yaşıyorduk. Görüyorduk , böyle yaşayan insanlar vardı.Yaşı bizden büyük birtakım insanlar ara sıra belirip bu hayatın devamı varmış gibi davranıyorlardı. Bizlere en bohem, en diri, en şenlikli taraflarını sunuyorlardı. Özeniyorduk, 'Tamam' diyorduk, 'işte bu ' diyorduk. Onları çok seviyorduk. Ama kimdi onlar ve şimdi neredeler ?
"Ne zaman Köfte ekmek yesem aklıma Sartre gelir"'den bir paragrafla selamlamak isterim kendisini.
