eskiden bir ev bir de iş telefonu vardı. arayan aradığını ya evde ya işte bulurdu. sonra teknoloji gelişti. her insanda bir telefon devri başladı. bu ilk önceleri insana sonsuz mutluluk, sonsuz özgürlük hissi verdi. sonra aslında hiç de sandığı gibi olmadığını anladı. telefon artık 50 derece sıcakta teri paçasından akan erkeğin boynuna takmak zorunda olduğu kravat gibiydi. özgürlük verici sanılan şey tüm "özgür alanlarını" yok etmişti. her an her yerde hatta tuvalette bile ulaşılabilir durumda olmak özgür insanın mutluluğunun yerine mutsuzluk koydu.
bu da yetmezmiş gibi bazı operatörler o sonsuz iletişim aygıtı açık konumdayken arayanlarına "aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor lütfen daha sonra tekrar arayın" mesajıyla taşak geçer olmuştur. ya ben var ya sizin o teknolojik aletinizi monte ederim her arayana osuruk gönderirsiniz mesaj niyetine. te allam ya.
tanım ise, teknolojik cilve insanı bunalıma sokar.
edit:imla
