ergenliğimin, gençliğimin zirvesinde sığındığım tek liman.
sabah uyandığımda kulağımda 24 çalardı genelde. her "dudaklarım kilitli, hoşçakal bugün" deyişinde daha çok bağlanıyordum şarkıya, giden zamana karşı elimin, kolumun bağlı olduğunu hissediyordum.
okula giderdim, her genç gibi eğitim sistemine söverken didaktik kitaplar çınlardı kulağımda. okulda benim şarkımdı o, kimsenin beni anlamadığı yerde içimdekileri sözlere döken biri çalıyordu fonumda.
her düşüşümde arkadan birileri gülerdi. analiz ederdim insanları, az çok tanırdım her düşüşümde.
sokaklarda yürürken pisliği hissederdim. kabadayıları, yol kesenleri, kızlara laf atanları görürdüm. onlara karşı nefretimi kalbim krizin bekçisi olmuş hissettirirdi bana.
hoşlandığım kız defol dediği zaman karikatür komedya ya sığınırdım. ben onunla hep merhaba sohbetinde kalırdım, hiç yüz göz olamazdım.
aknelerime dokunamazdım, suratım kan gölü olurdu. aynadan kaçardım, yorgan altına gidip ağlardım.
televizyonda şahit olduğum katliam olaylarına bağdat'la derman olmaya çalışırdım bir yararı olmayacağını bile bile.
sagopa'yla büyüdüm, ilk tatmam gereken duyguları onunla tattım.
kendime sarılıp donardım bazı zaman, bazen odamın içinde stres gebertirdim. kadere isyan eder, silinsin tüm günahlarım derdim drama yollarında.
introsunda da dendiği gibi "çalmadan duramaz olmuştum" sagopa'yı.
bpg'yle başlayıp romantizma ile devam eden bir büyüme hikayesi. kimi zaman yorgan altında, kimi zaman en derin aşk acısının hissiyatında. fakat kits'le bitti benim için sagopa, o küheylan gitti, kasva geldi. zaten sagopa'yı yunus öldürmüştü çoktan.
arada yolda yürürken ya da kardeşimin bilgisayarından sesi geliyor sagopa'nın, eski günleri hatırlayıp gülümsüyorum.
kim bilir, şimdi yaptığı şarkılar da birilerinin büyüme hikayesidir belki, bilemiyorum.
ya da benim ikinci büyüyüşümde ihtiyacım olan şeyler.
