Bir binanın çatısındayım; aşağıda gördüğüm insanlar ufacık gözüküyorlar benim bulunduğum yerden. Karınca gibi sürüler halinde yürüyorlar sokaklarda. hayatta galip gelebilmesi için, hepsinin bir birinden üstün olması gerekiyor. Rüzgar da hafif ileriye doğru itiyor beni, vücudumun istediği de bu yönde ona eşlik etmek istiyor sanki. Kendimi aşağıya bıraktığım da saatlerce hava da süzüleceğim hissi var içimde olacaklardan çok uzak. Kendimi bırakıyorum. Huzur içinde yol alırken, düşmem çok ani oluyor. ne gözümün önünden bir film şeridi geçiyor ne de acı var, sadece sonsuz huzur.
