hemen her türlü konuda örnek alınası peygamberimiz s.a.v.
küçükken, daha 5-6 yaşlarında iken teravih için camiye gittiğimizde, cami cemaati bizi en son safa yerleştirirlerdi. en arkada 15-20 çocuk yanyana namaza dururduk. imam "allahu ekber" der, ayaktayız. bir daha aynısını söyler, eğiliyoruz vs.. ancak çocukluk bu ya; bir yandan da gülüşmeler başlıyor, kıkırtılar.. ama kimse duymasın diye sessiz sessiz gülüyoruz, sağ kol karna yapışık bir şekilde el ağıza götürülüyor ve gülerek "şşşş" işaretleri yapıyoruz.. ama yine sesimiz duyuluyor cami cemaatince. namazın ne olduğunu bilmiyoruz ki; usulunce kılalım. çocuğuz.
Sonra cami cemaatinden biri çıkıp 16ımıza, bir daha ses yaparsak bizi döveceğini söylemişti. biz de bunun üzerine sessiz bir şekilde biraz daha camide durduk ve namaz bitmeden çıktık. ertesi gün aynı adam bizi sokakta iken gördü. ve dün gece niye ses yaptın diyerek bir arkadaşımızı hakikaten dövdü. biz de ses çıkaramadık haliyle, çünkü; daha 6-7 yaşlarındayız ve o adama abi diyoruz. çünkü bize büyüklerimize hep abi de sesini çıkarma, diye öğretilmişti.
bu olaydan sonra camiden soğudum. uzun bir müddet isteye isteye gitmedim camiye. gittim, namazı kılıp çıktım. yapmam gerekeni yaptım ve ayrıldım oradan o kadar.
sonra; peygamber efendimizin cemaate namaz kıldırdığı bir gün yaşananları öğrendim. olay şöyle: torunları hasan ve hüseyin, peygamberimiz namazda secde anında iken, sırtına çıkarlar. peygamberimiz ise onlar ininceye kadar secdeden kalmaz. ne zaman kendi hallerinde inerler, peygamberimiz o zaman secdeden kalkar. namaz bitince de ikisini kucağına alır ve başlarını okşayarak sever.
o adamı çok uzun zamandır görmüyorum ve olayın benim için şu an bir önemi yok. ben peygamberimizden öğrendiğime göre yorumlarsam, demek ki; çocukların hatırları varmış. camiye gelen çocuklar dövülmeden de, azarlanmadan da namaz kılınabiliniyormuş. camilere karşı soğukluğum da bitti. tıpkı peygamberimizin namaza gelen çocukları beklediği gibi onları bekliyorum da artık. onların da camiden soğumalarını istemem.
