henüz 6 yaşındayken dedemlerin hacca gitmek gitmek için biriktirdiği dolarları bakkalı satın almak için(niye bakkalı alıyorsun di mi? içindekileri al ,yığdır eve. ama yok illa o binayla birlikte alınacak.) çaldım. evet yaptım bunu. olay şöyle gerçekleşti:
bir gün ben yine dedemlerde oynarken yatak odasının kapısının açık olduğunu fark ettim. baktım dedemle babaannem içerde para sayıyor. o zamanlar tabi abur cubur denen illete bulaşmışım bırakamıyorum bir türlü. bu para bu sorunu çözmeme yeter diye düşündüm o çocuk aklıyla. paranın konulduğu yeri attım belleğe, dedemler odadan çıkınca ahşap dolabın kapağını açıp sandalye yardımıyla bütün dolarları aldım.
abur cubur problemini kökten çözmüş olmanın verdiği mutlulukla merdivenleri indim. bizim ev sokağın sonundaydı ve ben tam evin köşesini dönüp hayallerime koşacakken dedemin sesiyle irkildim. dedem sert bir ses tonuyla "abini gördün mü?" diye sordu. ben dedemin durumu anladığını düşünerek belime sıkıştırdığım bir tomar hafif nemli doları havaya saçıp ağlamaya başladım. sonrası malum dedem aşağı indi (rivayetlere göre dedem doların yeşilini gördüğü an 0.7 saniye içinde aşağı inmiş) paraları topladı, beni azarladı falan.
sonrası mı?
ben abur cuburu bırakıp temiz bir hayata başladım.
dedem iki hac bir umre yaptı.
bakkal kaçırdığı fırsatı öğrenince delirdi. "köşeyi dönebilseydi, ah bana bi gelebilseydi." diye dolanır durur sokaklarda hala.
