sabahın köründen beri kalkmışım. ne yapmaya çalıştığımı biliyorum ama neden yapmamam gerekenleri yapıyorum anlamış değilim. öğleden sonra dışarı çıkacağım bu belli de niye hazırlanmıyorum da abidik gubidik şeyler yapıyorum ya. birazdan da kütüphaneyi boşaltıp tekrar yerleştireceğim. zaten taşınacağız annem de salonun şeklini değiştirmiş. şaşırdık galiba. dile kolay 13 yıl buralarda geçti. gitmek için hevesliyiz fakat kalmak için de bahaneler mi yaratıyoruz yoksa? zaten şu kadınlar çocuklar bayram varmış gibi çardağa kaç saattir konuşlanmış, camı açıyorum kaşık sesleri bile içeri geliyor, bi ses bir gürültü. neyse ki gideceğimiz yerde 8. kat gibi sesi gürültüyü almayacak bir dairede olacağız. bu iyi. tabii onun da iyi olmayan yanları yok değil ama pesimistlik yapmayayım şimcik. en iyisi ben şu kütüphaneyi indirip yerleştireyim sonra da kendimle ilgileneyim. öf çok sıkılıyorum. heyecanlı mıyım yoksa ya? aslında evet bunu da yazayım, bir yere gitmek yoğun heyecan oluşturmaz ben de ama kalıcı olarak gideceğimi düşünmek hareketlendiriyor. bu kadar hareket kalbe zarar öehh. neyse gidiyorum ben ya.
