baba! dur yapma...
baba!! anneme vurma!
baba! lütfen küfretme, bir şey yapmadım ben...
vs.. vs.. vs..
geçen 26 senem bu cümleler ile doluydu. neden dünyaya geldiğimi, gecenin bilmem kaçında uykularımdan ağlayarak neden uyandığımı, şiddetli (gerçek anlamı ile) geçen kavgalar sonucu sabahları okula şiş gözlerle gittiğimi, elim yüzüm patlak olduğu için sırf sakarlığımdan(!) kafamı gözümü kapılara neden çarptığımı çok sorguladım. kız evladına senelerce orospu diye haykıran şizofren bir babanın çocuğuyum ben, bir kere sevilme hissi yaşamamış, bir kere saçları okşanmamış, 18 yaşında evden elinde bir tane ufacık valizle kovulmuş, aylarca otobüs duraklarında acaba bugün kime gitsem sorularıyla cebelleşmiş bir kız evladı... boşanmak isteyen, ama çocukları için bu lanet herifi her gün çekmek zorunda hisseden bir annenin, alkolün içinde geçmiş onlarca yılını artık silip atmasını istediğim için şeytan ilan edilmiş, evden kovulduğunda sokaklarda kalmış, orospu çocuğunun teki tarafından tecavüze uğramış bir kız evladı! insanlara olan bütün güvenini yitirmiş, insanları bırak kendine olan bütün özgüvenini yitirmiş bir kız evladı...
hamile kaldığımda ilk hissettiğim duygu annelikten çok acıydı. üstelik çocuğumun babası harika bir adamken. yukarıda yazılan şeylerin birçoğu size fantastik gelebilir, über arabesk gelebilir, imkansız gelebilir ama hepsi yaşandı. kelimelere dökülemeyecek kadar zor şeyler de yaşandı hatta, bunlar şöyle üstten geçilmiş hali. ben bu kadar zor gelmişken bu yaşa, daha kendimi büyütememişken, daha kendim çocuk olmamışken, daha benim saçlarım okşanmamışken, kücücük bir hücrenin karnımdaki sancıyla büyümesini istemediğim için mi katilim ben? oturacak evim dahi yoktu üstelik. oldu - birdenbire, ansızın çıktı geldi o bebek, kazayla... yapamadım - cesaret edemedim, onu derdime ortak edemedim, bu yüzden mi katilim? onu düşündüğüm için mi analık duygusundan yoksunum. bi siktirin gidin!
analık, bakamayacağın bir çocuğu dünyaya getirmekle olmaz.
analık, sırf günaha girmemek için, sırf kendi yanmasın için cehennemde, bir sabinin bütün hayatını mahvetmekle olmaz!
analık, günaha girmemek için doğurup, sokağa atmakla, başkasına satmakla, devlete bırakmakla da olmaz!
ben yapamadım, ben ileride çocuğumun bana gelip anne beni neden doğurdun benim günahım neydi diye hesap sormasını istemedim. ben psikopat dedesi yüzünden annesinin geçirdiği panik atak nöbetlerini, bipolar bozukluğunu, dengesizliklerini görsün istemedim çocuğum. kürtaj oldum. anne olmadım, katil de olmadım ama vicdanını - beynini 2 kuruşa alamayacağınız çocuğunun ömrünü karartan bir ebeveyn de olmadım. hele ki insanlık duygusundan yoksun, örümcek kafalı, dini kişisel menfaatlerine oyuncak eden bir başbakan, başakakan hiç olmadım!!!
