hayatı aslında anlayıbiliyorum ama benim kurallarıma uygun oynamadığı için onu kabullenemiyorum.
ben otobüste sokakta üzerinden kaç yıl geçse dahi gözlerim hala onu ararken saçları sırf ona benziyor diye otobüste arkadan gördüğüm bir kız için acaba o mu? deyip 40 dk suratını bana dönsün diye kitlenirken;
hayatının boktan nefret dolu olduğunu söyleyen başına ne bok geldiyse aşktan geldi diyen insan tekrar aşık olabiliyor
şimdi ben bunu gayet iyi anlıyorum ama benim kurallarıma uygun olmadığından kabullenmiyorum.
kısacası itirafım: hayatı anlamsız bulmuyorum ama benim kurallarıma uymuyor.
