biraz uzun bir ölümden dönüş hikayem var ama ilginçtir.* naçizane hikayem şöyle başlamaktadır efenim;
yaş 10. bendeniz okul bittiği için mavi önlüğümle okulun her zaman kullandığım ön çıkış kapısına * yönelmiştim ki o zamanlarda aşık olduğum berna isimli kız beraber gidelim diyerek beni arka çıkış kapısından evlerimize gitmeye davet etti. zaten ikimizin de evleri yakındı, yürüyüş mesafesindeydi. az biraz yürüyüp berna evine geldikten sonra benim de yürüyecek 400-500m'lik bir mesafem vardı. aşık olduğum kızla güzel bir sohbetin sonunda ağzı kulaklarında olan ben bir anda yolun ortasında yürüdüğümü farkettim. karşıdan da bir araç geliyordu o nedenle araç gelmeden kaldırıma çıkmak için hızlandım. bu arada önümde de ayağında bir top süre süre giden benden en fazla 1-2 yaş büyük bir çocuk vardı. araba gelmeden kendimi kaldırıma atmak için hızlanınca önümde yürüyen çocuk kendi ayağındaki topu almak isteyeceğimi düşünüp beni yolun ortasına itti, daha doğrusu itmiş. gözlerimi açtığımda yolun kenarındaki amerikan konsolosluğunun dikenli tellerine dudaklarım takılmış halde buldum kendimi. bundan önceki 5 dakikalık süreci ise babamın olaya tanık olan bir arkadaşı sayesinde tamamladım.
ben hızlanıp kaldırıma çıkmaya çalışırken önümdeki çocugun beni itmesiyle yolun ortasına düşüyorum ve karsıdan gelen büyük jandarma minibüsünün beni ezmesi an meselesiyken o anda tesadüfen yoldan geçmekte olan babamın bir arkadaşı ** aracın altında ezilmemem için ayağının ucuyla bana ancak dokunabiliyor ve itiyor. sırtımdaki çantanın da yapıtğı ağırlıkla ben yolun ortasından, hemen kenardaki amerikan konsolosluğunun dikenli tellerinin üzerine düşüyorum ve dudağımın bir parçası kesilerek kopuyor. ben ise tam bu anda gözlerimi açıyorum, daha öncesiyle ilgili hiç birşey hatırlamıyorum tabi. gözlerimi açtığımda ise ortalık kan revan içerisindeydi, ağzımın hemen yanından sarkan dudağımın parçasını görebiliyordum. tam bu anda ise babamı gördüğümü haıtrlıyorum daha sonra gözümü hastahanede açtım. babamı arkadaşının aradığını dşünüyordum fakat öyle değilmiş.
babam çalıştığı kurumdaki işi erken bittiği için nadiren olduğu üzere işten erken çıkıyor. genelde babam işten erken çıksa bile beni almaya gelmez çünkü evimizle okul arası 700-800 metre biryer. fakat aklına esiyor ve beni almaya geliyor. yalnız olay bu kadarla da kalmıyor. yukarda belirttiğim gibi ben genelde ön kapıyı kullanırdım ve ailem de bunu bilirdi. ancak bu sefer bernanın isteği üzerine arka kapıyı kullanmıştım fakat babamın bundan haberi yoktu. babam da bana atıştırmalık birşeyler almak için arka kapıya yakın olan pastahaneye uğruyor ve aracıyla arka kapıya doğru yöneliyor. tam okula yaklaştığı sırada yolda bir hareketlilik görüyor ve yavaşlıyor. yerde birinin kanlar içerisinde olduğunu görünce hemen gidip yardım ediyor, yerdeki çocuğu hastahaneye götürmek için kaldırdığı sırada bir bakıyor ki kendi çocuğu. elleri titrer halde beni kucaklayan babam beni doğru arabaya götürüyor fakat aracı sürecek durumda değil. tam bu anda beni yolun kenarına itip aracın altında ezilmemei engelleyen babamın arkadası babamı tanıyor ve direksiyona geçiyor ve beni acilen hastahaneye götürüyorlar.
kaza sonucu dudağıma 22 dikiş atıldı, 2 hafta sadece sıvı ile beslendim ve tam göz kenarımdan da yanağıma kadar bir yara almıştım dikenli telden. aracın altında ezikme tehlikem dısında neredeyse bir de kör olabilirmişim. işte böyle sözlük, bu da benim ölümden döndüğüm böyle bir anımdır.
