tır şoförü. cumartesi günleri mahalle pazarının kurulduğu evimizin karşısındaki meydanda hafta içi tırlar olurdu bazen. abimle paylaşırdık balkondan bakıp. sonra elimizdeki bonibon kamyonlarının o tırlar olduğunu hayal ederek oyunlar oynardık. hayal ettiğim mesleğin benim için imkansız olduğunu öğrendiğimde dünya başıma yıkılmıştı.* artık sorulduğunda klasik cevaplar versem de, içten içe hep "tır şoförü olcam işte görürsünüz siz" derdim. şuan yaptığım işi de düşünerek bazen hala keşke demiyor değilim. tır şoförü olamadım ama, bizimkilere sağlam malzeme vermişim, hala kafa bulurlar benimle.
