küçük bir çocuk için mahallede karizma kaynağı olan nesnelerdir.
eğer ki almancı akraba çikolata kahve harici işe yarar ufak tefek eşya getirmişse bu şanslı veletimiz hep ' baak bunu eniştemler münihten almış' deme fırsatı bulur.
eskiden şimdiki gibi internetti siparişti olayı da olmadığı için yurt dışından gelen mallara böyle ağzı açık bakılırdı o nasıl bir havası olurdu çocuğun haftalarca saati ayakkabısı yeni oyuncakları olurdu.
sonraları sizin de çok sevdiğiniz bir yakınınız almanya'ya gidince anlarsınız o nesnelerin aslında hiç gelmemesinin daha iyi olduğunu. keşke o burada bizimle kalsaydı da biz 'scholade' değil çikolata yemeye devam etseydik dersiniz.
gece yarısı hava alanında buruk bir sevinçle karşılarsınız onu, geri gideceğini bilerek.
getirdiği her şeyi ister istemez büyük bir coşkuyla alırsınız beğendiğinizi belirtmek için günlerce onları giyinip gezersiniz. ki onca yoldan sizi düşünerek valizine size özel bir şeyler sıkıştırmıştır ya zehir olsa o çikolataların içinde yine yemelisinizdir.
yavaş yavaş konuşması değişmiş r'leri ğ yapmış bütün kelimelerde sert bir vurgu yapmaya başlamış almancı aksanlı dostunuza sarılırken bağrınıza basarken onun artık ne oraya ne buraya ait olamadığını hissedersiniz.
en kötüsü 2 yaşındaki çocuğuna her şeyi iki farklı dilde tekrarlamasını seyretmektir.
sanki iki arada bir derece biraz oraya biraz buraya ait olmasının işaretidir o kelimeler.
bir iki üç dört beş, eins zwei drei vier fünf ... siz de çocuk ortama uyum sağlasın diye uğraşıldığını bildiğinizden bir müddet her cümlenize almanca katmaya çalışırsınız.
çünkü siz onu türkçe konuşturmaya alıştırırsanız alman arkadaşlarıyla konuşamayacaktır, sadece almanca öğrense sizlerle konuşamayacaktır.
üzülürsünüz bir gün ağlaya ağlaya 2 odalı küçük soğuk evine döneceğini bildiğiniz o çocuğa.
hayatı, sevgiyi ilgiyi fazla fazla tattırmaya çalışırsınız hazır yanınızdayken. ve sözsüzce anlaşırsınız annesiyle , annesinin 'ne yapalım hayat böyle' dercesine omuz silkip sigarasından bir nefes daha üflemesini izlerken.
