ankara ya ilk geldiğim seneler masumdum. ne zaman bir bayan görsem, hatta saçlarında azıcık beyaz olan birini görsem yer verirdim ama baktım bu böyle olmuyor. hayat zor, çetin ve azgın. bir teşekkürü bile çok gördüler bana. sanki onun hakkıymışcasına oturdu, götünü yaya yaya. insan bir der kitaplarını alıyım, çantanı alıyım diye.
akıllandım, büyüdüm ben de bu kahpe otobüslerde. artık dikilsin dursun heykel gibi. yer mer vermem. elindeki peynirci poşetlerini de ayağımın altına koydurmam.
