maalesef o benim. lisedeyken bunun berbat bişey olduğunu düşünürdüm hep. nedense şöyle saçma bi hayal içine girerdim ara sıra:
üstün güçleri olan biri gelip bana soruyor:
- sendeki bir özelliği değiştiricez. seç beğen daha doğrusu beğenmediğini seç. değiştirelim hemen.
+ utanınca kızarmayayım. ağlayacak gibi olmayayım.
- bu mudur yani istediğin? tamam çok basit ki. vin gardiyum leviosa. **
öylesine sevmezdim bu kızarma huyumu ki böyle saçma sapan şeyler düşünürdüm işte. biri gelecek ve bu huyumu değiştirecek. çok çocukça lan. çocuktum da zaten. hele benim üzerimden muhabbet dönerken utanmayayım diye muhabbeti değiştirmeye çalışırdım ki, o daha berbat bişey. o anlarda dışardan tam bir aptal gibi göründüğüme eminim.
şimdiyse böyle şeyleri ne kadar gözümde büyüttüğümü farkediyorum. ve büyüdüğümü.
