halkının lûgatında "tecavüz kaçınılmazsa zevk almaya bak" deyiminin bulunmadığı ülke.
elli yıldır, yalnız başlarına "tecavüze" direnen insanların ülkesi, haysiyet.
ırak işgali döneminde, onlarca gazetecinin "orada olmalıyız" bayrağı altında kaldırdıkları tecavüze ortak alma pankartının türkiye'de normal karşılanması, "tecavüz"ün kaçınılmazlığı durumunda gözlerini kapayıp keyfine bakmayı önerebilen bir kültürün ürünüdür biraz da belki.
filmlerinde tecavüze uğrayan kızlarını öldüren* töreci namusçu kültür, hem kaçınılmazlaştığında zevk almayı öneren, hem de kendi namusunun kapsama alanına girdiğinde öldüren histerik erkekliğin bugün dahi yaşadığı, yaşayabildiği bir kültür nihayet.
geçen hafta sokakta oynarken öldürülen 12 yaşındaki ahmet'in babasının, oğlunun organlarını ölüm döşeğindeki üç israilli çocuğa bağışlaması da 'babalık' üzerinden bir erkeklik hâli.
bu farklı erkekliklerden filistin'de tecrübe edileni daha insancıl gibi.
bu erkeklik hâli, işgali hak ediyor mu ? kadınıyla erkeğiyle, hak etmiyor.
