bu kutsal ve karşılıksızlık meselelerini anlamıyorum. bir kere karşılıksız ise değersizdir. bunu pek sevgili platon bey iddia ediyor en nihayetinde. hepsini geçelim, çocuk kötü bir insansa ve anne buna rağmen hala daha sevmeye devam ediyor ise bunun çocuk ile değil annenin çocuğu olması ile açıklanabilir gayet egoist bir yanı vardır. yani çocuğu sevmiyor aslında kendi çocuğunu seviyor. çocuğu olduğu için seviyor kendisini seviyor sonuçta. yani çocuğu anlamak dinlemek bilmek yok. bu kadar garip bir şey var mı yahu.
bir de tektanrılı dinlerin varoluşunun psikolojik altapısını hazırladığına dair de bir düşüncem var. anne çocuk için tüm ihtiyaçları karşılayan bir us bu durumda. ihtiyaçlarının tamamını karşıladığı için omnipotent ve ihtiyaçlarını tahmin edebildiği içinde omniscience. herşeyi biliyor ve her şeye gücü yetiyor. 2 aylık bebekken oluşan bu algı büyüdükçe bir ihtiyaca karşılık geliyor ve çocuk bu durumda bir tanrıya ihtiyaç duymaya başlıyor.
