"hımmm peki, bizi beklerken neler yaptın?" dedi az konuşan melek. "geçmişini düşünüp hatalarını hatırladın mı, hakkını gasp ettiğin insanlara savunmanı hazırladın mı, yattığın yer nasıldı, dar mı, geniş mi, aydınlık mı, karanlık mı, yanlız mıydın, seninle konuşmaya gelen oldu mu?" içim karardı birden. dersime pek çalışmamıştım, sorular karşısında ağzım açık kalmıştı, heralde kefenin bir yeri açık kalmış ve ben kabus görüyordum.
onlar gelmeden önce neler olduğunu anlattım. onlar gelince ortamdaki değişimi de. 1. melek söylediklerimin hepsini not alıyordu. sorduğu soruların cevabını bilmediğimi ve düşünmem gerektiğini söyledim. 2. melekte bana "artık düşünme zamanı değil, cevap verme zamanı ve senin verecek bir cevabın yok." dedi. içimden "şimdi hapı yuttuk" dedim. 1. melek dışından "burda hap yok rahat ol başkan." dedi. 2. melek "olay tamam, gidiyoruz" dedi ve meleklerin yanındaki duvardan bir kapı açıldı.
meleklerin ikisi önde ben arkalarında sonu görünmeyen koridorda yürümeye başladık. koridorda fotoselli lambalar vardı, yürüdüğümüz yolun yaklaşık 5 metre önünü aydınlatıyor. arkamızda kalan yerler hemen karanlığa gömülüyordu. bir süre yürüdükten sonra sağlı sollu kapıların önünden geçmeye başladık. buralar ne ola ki? diye sordum. 2. melek:" senin uyandığın yer gibi, diğer insanlarda bu odalarda uyanıyor ve bizim onları bekleme odalarına almamızı bekliyorlar, sırası gelen bu yoldan yürüyecek." dedi. ben de korkarak "o zaman ben şimdi bekle odama gidiyorum, bekleme bitince başka bir yere gideceğim öyle mi?" dedim. "aynen öyle" dedi 1. melek, "küçük suçların için küçük bekleme odası, büyük suçlar için büyük bekleme odası ve daha sonra, yani suçlarından arınınca büyük salon."
